اگر کارفرما، مدیر مالی اداری و یا مدیر منابع انسانی هستید به طور قطع بحث قرارداد کار پرسنل یکی از مهمترین دغدغه ها و چالش های کار شماست. واضح است که نقطه شروع همکاری شما و کارمندانتان انعقاد قرارداد کار است. اگر موضوعات و مسائل مهم قانونی این امر حیاتی را رعایت نکنید بدون شک به مشکل برخواهید خورد. یکی از این موضوعات مهم رعایت چهارچوب قانونی قرارداد کار است. قانون کار در ماده 10 حداقل آیتم هایی را معرفی می کند که در هر قرارداد کاری باید ذکر و مشخص شوند.
ما در این مقاله قصد معرفی این حداقل ها را داریم و در ادامه ویدیوی آموزشی بخشی از کلاس حقوق دستمزد را که در این خصوص مفصل صحبت کردیم برای شما قرار دادیم که امیدواریم مفیدفایده باشد.
ماده 10 قانون کار چه می گوید؟
ماده 10– قرارداد کار علاوه بر مشخصات دقیق طرفین ، باید حاوی موارد ذیل باشد:
الف- نوع کار یا حرفه یا وظیفه ای که کارگر باید به آن اشتغال یابد
ب- حقوق یا مزد مبنا و لواحق آن
ج- ساعات کار ، تعطیلات و مرخصی ها
د- محل انجام کار
هـ- تاریخ انعقاد قرارداد
و- مدت قرار داد، چنانچه کار برای مدت معین باشد
ز- موارد دیگری که عرف و عادت شغل یا محل، ایجاب نماید
حال به تشریح بندهای فوق می پردازیم.
1- مشخصات دقیق طرفین
اولین موردی که ماده 10 به آن اشاره می کند بحث مشخصات دقیق طرفین می باشد. پیشنهاد ما ذکر حداقل نام، کد ملی، شماره همراه و اقامتگاه قانونی کارگر و نام کارفرما یا نماینده قانونی، شناسه ملی شماره تلفن و اقامتگاه قانونی درخصوص کارفرما می باشد.
2- نوع کار یا حرفه یا وظیفه ای که کارگر باید به آن اشتغال یابد
شغل و سمت و وظیفه ای که به کارگر محول می کنید باید حتما بطور مشخص در قرارداد ذکر شود. مثلا حسابداری، کارمند روابط عمومی، کارگر خدماتی و …
همچنین پیشنهاد می کنیم که لیست و شرح وظایف هر سمت نیز جداگانه تحت عنوان پیوست به امضا و تایید طرفین برسد.
3- حقوق یا مزد مبنا و لواحق آن
در ماده 34 قانون کار حق السعی بصورت زیر تعریف شده است:
کلیه دریافت های قانونی که کارگر به اعتبار قرارداد کار اعم از مزد یا حقوق، کمک عایله مندی، هزینه های مسکن، خواربار، ایاب و ذهاب، مزایای غیر نقدی، پاداش افزایش تولید، سود سالانه و نظایر آنها دریافت می نماید را حق السعی می نامند.
با توجه به تعریف فوق کلیه پرداخت های مستمر و غیرمستمر اعم از نقدی و غیرنقدی در قراردادهای کاری مشخص و معین شود.
مثلا حقوق پایه …. پایه سنواتی …. حق مسکن …. حق اولاد …. اضافه کاری طبق قانون کار، ماموریت طبق قانون کار و …
4- ساعات کار، تعطیلات و مرخصی ها
در قانون تنها محدودیت کار 44 ساعت در هفته وجود دارد. ولی هیچ محدودیتی از لحاظ ساعات کار در روزهای مشخص وجود ندارد. یعنی کارفرما می تواند با توافق کارگر این 44 ساعت را در 6 روز هفته و یا در 4 روز و یا حتی 3 روز هفته تقسیم کند. مازاد بعنوان اضافه کاری درنظر گرفته می شود. در قرارداد این ساعات باید مشخص و معین و مورد تایید طرفین قرار بگیرد.
تعطیل هفتگی بطور پیش فرض روز جمعه است. در قرارداد طرفین می توانند روز دیگری را بعنوان روز تعطیل هفتگی در نظر بگیرند. منتهی تخصیص یک روز تعطیل در هفته اجباری است.
در خصوص بحث مرخصی در مطلب انواع و نحوه محاسبه مرخصی کارگران بطور مفصل صحبت کردیم.
5- محل انجام کار
که معمولا محل کارگاه و یا محل انجام پروژه در نظر گرفته میشود. آدرس محل بطور دقیق در قرارداد درج گردد.
6- تاریخ انعقاد قرارداد
که معمولا تاریخ شروع همکاری است ولی الزاما همان تاریخ شروع همکاری نیست.
7- مدت قرار داد کار، چنانچه کار برای مدت معین باشد
در قراردادهای مدت دائم و کار معین این بند موضوعیت ندارد. فقط برای قراردادهای مدت موقت است که باید حتما تاریخ شروع و پایان ذکر گردد.
برای آشنایی بیشتر با این موضوع می توانید ویدیوی آموزشی زیر را مشاهده بفرمایید…
مشاوره امور قراردادهای کار و پرسنلی